بررسی اثر کورکومین بر حافظه فضایی کوتاه مدت و یادگیری و حافظه آزمون اجتنابی غیر فعال در موش سفید بزرگ دیابتی و تعیین نقش پراکسیداسیون لیپیدی

مقدمه و هدف: کورکومین دارای آثار ضد­دیابتی و آنتی­اکسیدانتی و تقویت­کننده حافظه است؛ لذا هدف بررسی حاضر، تعیین اثر تجویز درازمدت آن بر یادگیری و حافظه موش سفید بزرگ دیابتی بود.  مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، موش­های سفید بزرگ به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با کورکومین (50 میلی­گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دیابتی تحت درمان با کورکومین (10 و 50 میلی­گرم بر کیلوگرم) تقسیم­شدند. هفت روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین، کورکومین به مدت پنج هفته تجویز­شد. برای بررسی یادگیری و حافظه، آزمون­های اجتنابی غیر­فعال و ماز y به­کار­رفتند؛ درباره بافت هیپوکامپ، میزان مالون دی آلدئید نیز تعیین­شد. یافته­ها: کاهش معنی­دار تأخیر در حین عبور در موش­های دیابتی (01/0p<) و دیابتی تحت تیمار با دوز پایین کورکومین (05/0p<) مشاهده­شد و این پارامتر به­طور معنی­دار در گروه دیابتی تحت تیمار با دوز بالای دارو بیشتر از گروه دیابتی بود (05/0p<)؛ به­علاوه، در صد تناوب در حیوانات دیابتی به­طور معنی­دار کمتر از گروه کنترل بود (05/0p<) و این پارامتر در گروه­های دیابتی تحت تیمار با دوز بالای دارو بیشتر از گروه دیابتی بود (05/0p<)؛ همچنین، درمان با کورکومین در دوز بالا میزان مالون دی آلدئید را به­صورت معنادار کاهش­داد (05/0>p). نتیجه­گیری: تجویز دراز­مدت کورکومین به میزان 50 میلی­گرم بر کیلوگرم موجب تقویت توانایی نگهداری اطلاعات در انبار حافظه و به یادآوری آنها در حیوانات دیابتی شده، بهبود حافظه فضایی کوتاه مدت را به دنبال دارد.